شب قدر؛ من دلهره دارم. یک سالم به امضای یار(عج) می رسد...
یارب مباد نا امیدی در آن . یاربِّ آیینه هاریال یا ربِّ یا قائم ها...
به حرمت شبی که هزار شب قدر اوست، به حرمت هزار فرشته هزار ستاره هزار قطره اشک...
یارم (عج) نامه را بیند و شرمندگیِ ما ماند؟ خجل نیاز مرا به آبروی «علی(ع)» آنکه پر کشید سویت...
امام عصرم، شفا و نذرم! به روی چون شب تارم ، به آبروی شپیدت، به گیسوان سیاهت
امیدِ بسته به آستان شریفت نا امید مکن
به تو! شکسته ترینم، مباد جز تو گزینم، اسیر بند زمینم، تویی یگانه ضمینم
فدای آن رخ ماهت، فدای طرف کلاهت ، زبانِِِِِ پر ز فصاحت، که علم،بنده به راهت
دِه ام دمی که در آن داستان دل دهمت باز؛ دم و دل و دانش ، دوا و درد فراقت...
به زیر خویش شکستم،چرا که بی دل ودستم؛ فدای سوی نگاهتریال ببخشم آنکه ببستم
ملالِ شما و غم یاران و همّت لا ، به او،که مانعم و این امیدِ ببخشش ها...
ببخش ،ای آنکه کاغذ فدای شوکت تو... ببخش ای که قلم تیر های لشگر تو...
به آن خدای تبسّم، به آن خدای نسیم که مانعت ام بشکن و بساز و برو...
بساز و بشکن و ویران کن ای سوار سپید امید آخر این لاله زار شیعه رسید...
عذر تقصیر؛ دشتم بگیر، تا بشکنی پوسته ی نفرت انگیز مرا که مانع شده بر سر راه من. پس بدان که تک تک ما غایبانیم از خویشتن و ازشما(عج) که شما حاضر و ظاهر ، میانمان قدم می زنید ولی ما با عینکی به قطر زمین و رمان هم نمی بینیم!
